جودو، ورزشی به معنای ملایمت و مدارا

به گزارش کیمیای ایران آنلاین، جودو (به ژاپنی: 柔道) یک ورزش رزمی ژاپنی است که به پرتاب‌ها و تکنیک‌های گلاویزی و خاک می‌پردازد. جودو به معانی راه نرمی، شیوه ظریف یا راه ملایمت و مدارا است؛ منشأ جودو، هنر جنگی تن به تن سامورایی‌ها جوجیتسو با بیش از سه هزار سال تاریخ است و جودو نسخه‌ی ورزشی و بسیار لطیف‌تر جوجیتسو است.
در سال ۱۸۸۲ توسط استاد کانو جیگورو پایه‌گذاری و به جامعهٔ ژاپن معرفی شد. بر اساس آماری که از سوی فدراسیون جهانی منتشر شده روزانه ۲۰ میلیون جودوکار در ۱۹۵ کشور عضو‌ای جی اف به تمرین جودو می‌پردازند که همین موضوع باعث شده این رشته به عنوان یک ابزار آموزشی قوی برای زندگی بهتر و احترام به یکدیگر در اختیار مربیان در سراسر جهان قرار گیرد.
استاندارد و مرکز فدراسیون جهانی جودو، سازمان کودوکان جودو است.

آشنایی با هنر‌های رزمی به بهانه روز جهانی جودو

هنر‌های رزمی به سیستم‌ها و سنت‌های مدونی از تکنیک‌ها و فنون مبارزه‌ای گفته می‌شود که با انگیزه‌ها و دلایل متفاوتی تمرین می‌شوند؛ برای دفاع شخصی، رقابت در مسابقات، سلامتی بدنی و تناسب اندام، سرگرمی و تفریح و همچنین رشد و تعالی ذهنی، جسمی و معنوی.

اصطلاح هنر‌های رزمی بیشتر به رشته‌های رزمی شرق آسیا اشاره دارد، اما رشته‌های غربی همچون بوکس، ساواته، پانکریشن و انواع کشتی نیز گاهی در مجموعهٔ هنر‌های رزمی قرار داده می‌شوند. هنر‌های رزمی به سه گروه «مسلح»، «بی‌سلاح» و «مسلح و بی سلاح» تقسیم می‌شوند. اولی مهارت‌هایی، چون تیراندازی با کمان، نبرد با نیزه و شمشیرزنی را شامل می‌شود و دومی یعنی رشته‌های مبارزهٔ بی‌سلاح بر ضربات دست و پا و فنون گلاویزی تأکید دارند. سومی به هنر‌های رزمی اشاره دارد که علاوه بر مبارزهٔ بی سلاح، مبارزهٔ مسلح نیز وجود دارد.

امروزه برخی مهارت‌های مبارزه با سلاح همچون کِندو (شمشیرزنی ژاپنی) و کیودو (تیراندازی با کمان ژاپنی) به عنوان یک رشتهٔ ورزشی تمرین می‌شوند و رشته‌های بدون سلاحی همچون کاراته، جودو، تکواندو، موای تای، کیک بوکسینگ و جوجیتسو نیز به عنوان روش‌های دفاع شخصی تمرین می‌شوند.
هنر‌های رزمی ووشو، آیکیدو و هاپکیدو هم به عنوان هنر‌های رزمی بی سلاح و مسلح تمرین می‌شوند. همچنین شکل‌های ساده شده‌ای از تای‌چی‌چوان، نوعی از ووشوی چینی، که از ماهیت رزمی خود خارج شده، به طور گسترده‌ای برای حفظ سلامتی تمرین می‌شوند.

بسیاری از تکنیک‌ها و تمرینات رشته‌های مختلف رزمی مشابه است، اما هر یک از آن‌ها ترکیب مخصوصی از مهارت‌ها را در خود جای داده‌اند. برخی از آن‌ها مثل کاراته بر حرکات پویا، دقیق و مستقیم تأکید دارند و برخی همچون آیکیدو تکنیک‌های نرم‌تر، آهسته‌تر و پیوسته‌تر را به کار می‌گیرند. هر یک از رشته‌های رزمی به میزان خاصی از توانایی‌های بدنی شامل قدرت بدنی، انعطاف‌پذیری (به‌ویژه در ناحیه لگن)، هماهنگی عضلات و استقامت نیاز دارد.

مهمترین جنبهٔ وحدت‌بخش هنر‌های رزمی شرق آسیا که آن‌ها را از رشته‌های رزمی سایر نقاط دنیا متمایز می‌کند، تأثیر مکاتب دائو و ذن آئین بودایی بر آنهاست. این ویژگی باعث شده تا وضعیت ذهنی و معنوی هنرجویان اهمیت بالایی داشته باشد. در هنر‌های رزمی بر درونی‌سازی وضعیتی تأکید می‌شود که در آن کارکرد‌های محاسبه‌گری ذهن به تعلیق درآمده تا ذهن و بدن به عنوان یک واحد پیوسته به شرایط محیطی و تغییرات آن واکنش نشان دهند. در مکاتب دائو و ذن نیز بر به دست آوردن چنین وضعیتی تأکید می‌شود و راه رسیدن به آن نیز از طریق تجربه و تمرین است. به همین دلیل بسیاری از پیروان این مکاتب به تمرین هنر‌های رزمی به عنوان یک فعالیت فلسفی و روحانی می‌پردازند.

در قرن بیستم شاهد محبوبیت روزافزون هنر‌های رزمی شرقی در جهان غرب بوده‌ایم. جودو در سال ۱۹۶۴ و تکواندو از سال ۲۰۰۰ در برنامه رسمی بازی‌های المپیک قرار گرفته‌اند و در ابتدای سده ۲۱ نیز یک رشتهٔ تلفیقی به نام هنر‌های رزمی ترکیبی با وام گرفتن فنون رشته‌های مختلف رزمی، اهمیت خاصی پیدا کرده‌است.

 تقسیم‌بندی هنر‌های رزمی
هنر‌های رزمی را به شیوه‌های مختلفی می‌توان تقسیم‌بندی کرد. یکی از این تقسیم‌بندی‌ها بر اساس تکنیک‌هایی است که در آن رشته بیشترین تأکید بر آن‌ها می‌شود.

 ۱. رشته‌های ضربه‌ای
دست: بوکس غربی
کل بدن: تکواندو، کیک بوکسینگ، ساواته، کاراته، موای تای، ووشو، وینگ چون، تای‌چی‌چوان (سبک مرکزی هنر‌های رزمی چینی یا ووشو)، چانگ‌چوان (سبک شمالی هنر‌های رزمی چینی یا ووشو)، نان‌چوان (سبک جنوبی هنر‌های رزمی چینی یا ووشو)

 ۲. گلاویزی
فنون پرتابی: هاپکیدو، سامبو، سومو
فنون قفل مفصل و خفه‌کننده: آیکیدو، جوجیتسو برزیلی
هنر رزمی کمان دو { سبکی منحصر به فرد ترکیبی از فنون گلاویزی و ضربه‌ای و اکروباتیک }

منبع: سایت هنر‌های رزمی، رویداد ایران

نوشته شده توسط: مدیر مسئول